Toen ik na de middelbare school kunstgeschiedenis studeerde, kwam ik er al snel achter dat ik meer geïnteresseerd was in de mens achter de kunst dan het kunstwerk zelf. Ik beschouwde het kunstwerk meer als uitingsvorm, een andere manier van ‘spreken’. Het maakte dat ik me liet opleiden tot beeldend therapeute, wat het beroep is wat ik tot vandaag de dag uitoefen (sinds 2002 ben ik werkzaam op een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis). Ik heb door de jaren heen zoveel verschillende manieren van beeldend uiten voorbij zien komen (zoveel mensen zoveel verschillen) en het blijft me intrigeren. Elk beeld is voor mij uniek. In elk beeld schuilt energie van de maker, iets eigens en is voor mij iets te proeven van diens ‘ziel’ zou ik bijna zeggen.

In mijn vrije tijd ben ik me door de jaren heen steeds meer gaan toeleggen op intuïtieve manieren van werken, vooral door middel van schilderen. Ik merk hoeveel meer een beeld je in contact kan brengen met diepere lagen in jezelf of een diepere wijsheid als je dat toelaat. Van nature ben ik nieuwsgierig aangelegd en ben ik altijd op zoek naar meer: meer dan ik weet, meer dan ik kan zien of misschien zelfs kan bevatten. Ik beschouw mezelf als een klein onderdeeltje in een groter geheel, er valt altijd van alles te ontdekken. En op die wijze werk ik ook graag met mensen. Ik ben niet degene die het ‘weet’, maar wil graag de ander op weg helpen om meer in contact te treden met eigen kracht, wijsheid en vertrouwen. ‘Holding space’ is iets wat ik denk ik van nature toepas in het begeleiden van anderen: zonder oordeel naast de ander staan, de ruimte ‘openhouden’ zodat de ander kan ontdekken of ervaren wat op dat moment belangrijk is.

The best teachers are those who show you were to look,

but don’t tell you what to see.

-Alexandra K. Trenfor